افزایش پاسخ بی دردی ناشی از ایمیپرامین با تحریک الکتریکی فراجلدی عصب در تست فرمالین

زمینه و هدف: درد حاد و مزمن موجب ناتوانی جسمی و روحی در افراد می‌شود و اصلی‌ترین دلیل مراجعه به پزشک است. بنابراین روش‌های دارویی و غیردارویی زیادی برای درمان درد شناخته‌شده است. این مطالعه اثر تداخلی داروی ایمیپرامین با تحریک الکتریکی فراجلدی عصب (TENS( بر پاسخ درد التهابی ناشی از فرمالین را در موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار بررسی می‌کند. روش‌ها: آزمایش‌ها بر روی 15 گروه رت نر نژاد ویستار در گروه‌های 6 تایی انجام شدند. ابتدا، داروی ایمیپرامین به‌صورت درون صفاقی تزریق شد و بعد از 15 دقیقه تزریق فرمالین به کف پای چپ رت صورت گرفت. در گروه‌های تداخلی، بلافاصله پس از تزریق فرمالین، تحریک TENS با فرکانس‌های مختلف به مدت 30 دقیقه در دستگاه فرمالین تست بر روی ران پای چپ جانوران انجام شد و هم‌زمان با تحریک، پاسخ درد در دو مرحله حاد و مزمن به روش فرمالین تست اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: تزریق درون صفاقی ایمیپرامین (10-2/5 میلی­گرم بر کیلوگرم) بی‌دردی وابسته به دوزی در فازهای حاد و مزمن تست فرمالین در موش‌ها ایجاد کرد. پاسخ بی‌دردی در بالاترین دوز دارو مشاهده شد. به‌علاوه، کاربرد TENS بلافاصله بعد از تزریق فرمالین، به ترتیب در فرکانس‌های 1، 3، 20 هرتز در فاز حاد و 1، 3، 20، 100 هرتز در فاز مزمن تست فرمالین بی‌دردی ایجاد کرد. همچنین TENS در فرکانس پایین و بی‌اثر 3/0 هرتز به همراه هر یک از دو دوز بی‌اثر ایمیپرامین، در مقایسه با تزریق ایمیپرامین به‌تنهایی، اثر بی‌دردی معنی‌داری ایجاد کرد. به‌علاوه، این فرکانس بی‌اثر TENS، پاسخ بالاترین دوز ایمیپرامین در فاز مزمن را تقویت کرد. نتیجه‌گیری: پیشنهاد می‌شود که کاربرد TENS در فرکانس پایین می‌تواند اثر بیشتری در پاسخ بی‌دردی ایمیپرامین داشته باشد. به‌علاوه، به‌منظور کاهش اثرات مضر داروها بر بدن و استفاده آن‌ها در دوزهای کم، بهتر است به‌صورت ترکیبی با روش‌های غیردارویی مثل TENS برای درمان درد تجویز شوند.